خدايي كه به جرم تكه اي نان

رها كرده مرا در اين بيابان

بر آن گشتم كه تا اين آخر كار

بگويم شرحي از دوستان بيكار

به ياد آرم تمام قصه ها را

غم ورنج و،و گاهي خنده ها را

به ياد آرم كه از شهر و ديارم

روانه گشتم از پهلوي يارم

روانه گشتم از شهر و ديارم

كه تا علم وادب در جان بكارم

در اين حال و هوا راهي بگشتم

كه تا جويم در آنجا سر نوشتم

به دانشگاه چو وارد گشتم آن سال

زسيصد مي گذشت هشتاد و پنج سال

و دانشگاه ما فردوسي اش نام

به اينجا آمدم آخر سر انجام

چو صد متري ز سر در من گذشتم

علوم اقتصاد را خيره گشتم

مديران و حسابداران فردا

در اين دانشكده علاف و تنها

سياست داني و علم حقوقش

تمام رشته هاي كشك و دوغش

ولي گويم برايت از تجارت

كلان و خرد و قند بي نهايت

در اين دانشكده اين رشته اي هست

كه مفسد سازد او با ثروت نفت

همه افكار دانشجوش غربيست

لهذا صفر باشد ارزش بيست

وليكن قصد اين دولت چنين است

همين دولت كه او خلد برين است

به جز اسلام ميخي را نكوبد

تمام مفسدان را هم بروبد

خيالي نيست از اين چاره سازي

كلاهت را تو كج كن تا نبازي

ولي آخر چگونه مي توان گفت

دل از اين دانش اعظم چه طور شست

خلاصه چون در آنجا پا نهادم

تمام آنچه سوتي بود دادم

جهان در پيش من رنگي دگر بود

دلم خوش بود و سرشار از شرر بود

كلاس درس از نسوان و مردان

همه از هم غريب و شرم ريزان

مؤنث ها ز مردان بيش بودند

به زير چشم در تفتيش بودند

پسر ها هم همه ساكت نشسته

و آرام و همه با چشم بسته

خلاصه چهار سال علاف بوديم

ميان گله اي از داف بوديم

خلاصه با تمام عيش و نوشش

به پايان آمد اين دفتر ببوسش

نخواهد رفت هرگز من ز يادم

تمام آنچه سوتي بود دادم

تمام آنچه استادم به من گفت

به باد ارزاني اش دادم همه مفت

تمام آنچه را من خوانده بودم

شده اكنون برون از اين وجودم

در اينجا مهلتي خواهم عزيزان

كه تا گويم ز استادان و ياران

رئيس مكتب ما آن سليمي

بود استاد ياران قديمي

و طاهر احمدي،آن مرد هندي

بود تكتاز ميدان زرنگي

بود شاد مهري و لهجه ش چه زيبا

نشيند از دل و جان بر دل ما

صباحي با جك آبدوغ خياري

كند تدريس هر درسي چه عالي

براي جملگي ايشان دعا داشت

ز در گاه خدا بر ما شفا داشت

و لطفي،آن تهمتن،مار گير است

سبيل هايش چنان چون يال شير است

درختان دم در كار او بود

و سيفي هم اتاق و يار او بود

و اين سيفي تجارت كرده تدريس

دو چشمم از فراقش مي شود خيس

و با هوش گروه،هوشمند باشد

گمانم بچه بيرجند باشد

ناجي ميداني هم كه بچه شيخ است

نبايد دل به پايان ترم او بست

ز لهجه ش تابلوئه درودي هسته

كنون از دور گردون گشته خسته

كلائي هم خداي هر نظام است

به هر انديشه اي ايشان تمام است

ملك سادات هم سوسول ترينه

كه ماركس انگشتر و سعيد نگينه

جلال دهنوي هم اهل حال است

كه لبخند مليحش بي زوال است

الا زحمت كشان،اي نازنينان

كه چون نوري درخشان و فروزان

از اين كمتر،به دل خرده مگيريد

كه طنزي گفتم و جدي نگيريد

تو اي ممد كه اهل سبزه واري

ميگن مخ گشتي و فكر فراري

اگه رفتي تو ممد اون ور آب

نشي خرداديان و هي بدي تاب

تو اي احسان كه دوغ آبادي هستي

نگفتي از شراب كي تو مستي؟

هميشه شاد باشي يار جوني

الهي خنده رو،سر خوش بموني

اسي جون اي براتي مرد سستي

كه دائم تو نخورده مست مستي

چه گويم از خصائل يار خوبم

تمام حس درياي جنوبم

تو اي مهدي كه هركول كلاسي

هميشه با ذبي داري مي لاسي

شنيدم واحدات ناپاس كرده

رو هم جمع گشته و آماس كرده

سعادتي،علي سنتوري ماست

كه ورزشكاره و با قامتي راست

 حمید دیپلمات ما منجم

سفیری که شده اینک مقسم

به ما شادی خود را بخش کرده

به دلها لوح مهری نقش کرده

و ميثم هم بود همشهر ي او

الا اي حيدري اي مرد ريشي

چرا تو با رفيقان جور نمي شي؟

به مكه چون روي ما را دعا كن

بيا و درد بي درمان دوا كن

سلام دكتر صلاحي كجورم

تو بر غم ها شدي سنگ صبورم

تو را هرگز نخواهم برد از ياد

اگر چه ياد من دادي تو بر باد

علي ديسفاني اي يار خوش الحان

كه باشي تو تپل،ناز و چه مامان

حميد شيرازي،هم هوي متاله

هميشه رو سر سروش وباله

و امشاسپند ما اينك سروش است

هميشه خنده اش تا بيخ گوش است

بركچي مشهدي و با مرامه

كه هم خوش صحبت و هم خوش خرامه

الا اي نوبهار،منصوره،زومه

بگو ديگه،بگو كه آره زومه

تو مردي و ز مردان نيز مردتر

چرا در امتحان گردي تو دختر؟

الا قند نبات،سيد حسيني

سفيدي تو،چنان چون حور عيني

جلالي نام او ارژنگ باشد

عزيز و مهربان بي رنگ باشد

حبيب خرمي دارد سوالي

سوال بي سر و ته، ضد حالي

هميشه در كلاس او گير داده

و شيطان را برنج و شير داده

آقاي مجتباي فاطمي خان

كه باشد زادگاه او بجستان

هميشه تيپ او سالار باشد

گمانم صاحب تالار باشد

سعيد شهركي آن مرد نامي

گنابادي همان مانكن،پناهي

مدل هاي فشن را دوستدار است

ولي اكنون،كه ايشان گرم كار است

و مهران پور قصد حوزه دارد

براي جملگي او روضه دارد

صميمي،ساده و اهل جنوبه

خصايص هاي او جمعاْ كه خوبه

مسعود اكبري،اهل محلات

به حج رفته شكسته هبل و لات

خداراستي تو خرخون كلاسي

كه دائم توي سالن ها پلاسي

نيازمند بي نياز بي نيازه

هميشه نيش او تا گوش بازه

خديوي بچه فردوس باشد

گمانم عينكش هم قوس باشد

علي با هادي اخته جور جوره

و هادي روسي يه،ديدين چه بوره؟

علي كه كاظم الغيظ است دائم

بود هم شاعر و خواننده،عالم

ز مردان گل بيرجند باشد

برايم يار ورجاوند باشد

جبله شعر هايش بي مثال است

و رنگش از سياهي چون ذغال است

جبله از جبال سبزه وار است

صدايش چون صداي بختيار است

و آخوندي كه لفظي نغز دارد

هم او كه دستي هم بر طنز دارد

همان طولاني آن يار دغل باز

كه گل كرده در او حس غزل،باز

روم اينك سراغ بانواني

كه بودند اند مهر و مهرباني

خانوم باغنوي دخت نشابور

به جبر قافيه رخساره اش بور

كه نام كوچكش فرزانه باشد

به ميري ياوري دردانه باشد

به اين دو برزگر همراه گشته

هم او كه فكر كنم از اهل رشته

ببخشيدا،گمانم اشتباه شد

تمام شعر من گويا تباه شد

اوني كه رشتيه افروز باشد

هم او كه دختري دلسوز باشد

و سارا سيدي در انجمن ها

به پا كرده بسي فرياد و غوغا

و ميري آن دگر ساراي ما بود

كه استاد تقلب هاي ما بود

بهاره فاميلش بني خليله

سبيه چاوشي،حاجيه شاهي

كه هر دو دختر تهراني هستند

يه خرده جفتشون،ماماني هستند

رجب زاده مي گن كولاك كرده

مي گن كه پشت ارشد خاك كرده

و دخت بندري كه قطب دين است

هم او كه عينكش نزديك بين است

سليمان زاده آن دختي كه كنكور

بداده،رتبه اش نور علي نور

وليكن دوستان هم كلاسي

بود اين بيت ها از بهر شادي

نرنجيد از سخن هايم عزيزان

كه از دوري تان گردم پريشان

سپارم من شما را دست يزدان

كه باشيد تا ابد شاداب و خندان